Xəcalətli kəlmə
Hələ dadını bilmədiyim meyvə ağzımı sulandırdı. Evimizdə ondan heç vaxt olmayıb.
Süfrədəki təamlara baxanda gözüm qamaşırdı. Hər cür meyvə, rəngli şokoladlar, tərəvəzlər…
Anam sevincək meyvələri doğrayır. Ağzımın
sulandığını hiss edib əlindəki sarı sulu meyvə dilimini mənə uzadır.
Barmaqlarından damcılayan şirəsi süfrənin yırtığından keçib masanın partlamış
boyasının arasında yox olur. Şor,
makaron, vermeşil dadına alışmış dilimə adı da yad idi: A-na-nas…
Anam içi dolu boşqabı mənə tərəf sürüşdürür. Boşqab
da anam kimi sevincək olub. Üstündəki basma güllərə də təravət gəlib. Çatlamış
sinəsini portağal dilimləri altında gizlədərək alnı açıq, üzü ağ dayanıb
qarşımda.
Ürkək xəyallarım rəngarəng bəzənmiş yırtıq süfrəmizdə
əl -ələ verib, qarşımda cəsarətlə dayanıb. Bizim xəyaldan başqa heç nəyimiz
olmayıb bu günəcən. Bu otaq, altımdakı ayaqları tel ilə bərkidilmiş stul,
yatdığım pastlı çarpayı, əynimdəki süzülmüş paltarlar belə başqasının olub həmişə.
Anamın ordan-burdan tapıb gətirdiyi köhnə paltarlarla böyüyür mənim
uşaqlığım...
Anam başqasının künə otağını müvəqqəti özümüzünküləşdirə
bilməyimiz üçün hər ay 150
manat pul ödəyir. Mən isə bu otaqda nəfəs ala bilməyimiz üçün anamın nəfəsinə həsrət
qalıram. Axşamlar isti qucağına sığınıb yatdığım anam mən yuxudan oyananda
çoxdan getmiş olur. Başqa uşağa analıq etmək üçün. O gələnəcən mənim bumbuz
qucağımı isti ürəyimin nəfəsi, bir də saf xəyallarım qızdırır. Soyuq qış günlərini
adyala bürünərək çürük taxta çərçivəli pəncərənin önündə dirsəklənib gözümü
yollara zilləyirəm. Yalvarıram yollara, anamı tez qaytarsın deyə. Yollar anamı
gətirənə qədər qış küləyi pəncərənin dəlik- deşik yerlərindən üzümə üfürür,
qulağıma fısıldayır. Analarının əlindən tutub həyətdə gəzişən uşaqlara, onların
velosipedlərinə, skuterlərinə, bəzəkli ayaqqabılarına, dəbli geyimlərinə baxıb
köks ötürmürəm. Bilirəm ki, mənim heç vaxt onlarınki kimi şən uşaqlığım,
onların isə mənimki kimi zəngin xəyalları
olmayacaq...
Hərdən çarpayımın baş ucundakı tumbanın üstünə əlimi
uzadıram. Anamın isti qalsın deyə yun şalla bükdüyü qırmızı, üzərində qara
xalları olan qazançanı açıram. Bir-birinə yapışmış makaronları ovuclayıb yeyirəm.
Bir gün təzə ayaqqabılarımın olacağını sadəcə xəyal
etmişdim. Bu gün tanımadığım bir adam mənə
bir cüt ayaqqabı alıb.
Anam qutunu tumbanın üstünə qoydu. Təkayaqlı tumba
zarıyaraq yerində ağır –ağır yırğalandı. Tumbanın səsinə dalıb yol çəkən gözlərimi
anamın səsi ürkütdü.
Meyvələrini ye, bitir, geyin baxaq. Gör, nə gözəl ayaqqabıdır! Təzə ayaqqabıların da oldu. Köhnələri
atarsan. İndi sənə dolma bişirəcəm. Çox şükür bu günümüzə. Çöldə masqa nəfəsimizi
daraltsa da, evdə ən azından isti yeməyimiz var.
Hə, anam düz deyir, çox şükür, bu gün ətli dolma yeyəcəm...
Evimiz görmədiyi günə düşüb. Sağ-sol hər tərəfdə ərzaq....
Nə çox xəyalım var imiş. Əvvəl mən onlara sığmırdım,
indi onlar evimizə sığa bilmir. Oturmaqdan keyləşən ayaqlarımı tərpətdim.
Asta-asta tumbaya yaxınlaşdım. Bir gözümlə qutusunu açmağa qıya bilmədiyim təzə
ayaqqabılarıma, o biri gözümlə qapının arxasında boynu bükülmüş, ayaqlarım yerə
dəyməsin deyə altına karton yapışdırdığım ayaqqabılarıma baxıram. Indi onlar
arasında seçim etməliydim. Deməli, həyat belə imiş. Yaxşılar, gözəllər seçilir,
pislər atılır.Gözlərim doldu. Xəyallarım ilə reallığım arasında başımı
itirmişdim.
Bizə şahidlik edən dörd divar bu xoşbəxtliyin uzun çəkəcəyinə
inanır. Onlar bilmirdi ki, bu gələn xoşbəxtlik deyil, əlçatmaz xəyallarımdır. Bəli,
bu gün xəyallarım mənə qonaq gəlib. Qonağımın nə qədər qalacağını dəqiq bilmirəm.
Bəlkə, bir həftə, bəlkə də bir ay. Mən onlara toxunmaq istəmirəm. Toxunsam yox
olacaqlar. Gələn gedəcəkdi. Özü ilə gətirdiyi qonağımı da götürüb aparacaqdı və
mən yenə anasız bomboş otaqda çürük çərçivəli pəncərəmdən gələn şıltaq küləklərlə
pıçıldaşa-pıçıldaşa böyüyəcəkdim. Kaşki, görünüb tənqid olunan ”kamil” qəhrəmanların gətirdiyi xoşbəxtlik görünməyən
qəhrəmanlara ilham qaynağı olaydı. Onlar xəyallarımı mənə əbədi bağışlayaydı.
İndi səhərlər anamın qucağında ayılıram
yuxudan. İndi mənim təzə paltarlarım, təzə
ayaqqabılarım var. Qarnımız da toxdur.
Dünya fırlanırdı. Nə məni atıb getmiş atamın, nə də
gecə - gündüz işləyən anamın bacarmadığını insanların kabusu olmuş "Koronavirus” bacarmışdı. Mənə xəyallarımı qonaq gətirmişdi.
İndi evimdə sevimli qonağım, əlimdə təzə
ayaqqabılarım, qulaqlarımda milyonlarla xəstənin ah- naləsi, dilimdə isə xəcalət
çəkən iki kəlməm var: "Təşəkkürlər, Koronavirus!”
Nəsibə NƏSİBQIZI