“Şir əlimdəki dondurmaya, mən də ona baxırdım...”
İş prosesində aktyorların
başına gələn hadisələr heç də həmişə gülməli olmur
İncəsənət qurban tələb edir - deyirlər. Bəzən bir
tamaşaya və ya filmə baxıb, "burda nə var ki, onu biz də oynaya bilərik” deyənlərimiz
də az deyil. Halbuki, aktyorluq böyük bir məktəbdir: onun mimikası, jesti,
plastikası, obrazın mənimsənilməsi, dərk edilməsi, məşq prosesi və sair uzun
bir yoldur. Baxdığımız tamaşalar və izlədiyimiz filmlər rahatlıqla ərsəyə gələn
bir məhsul deyil. Bir tamaşanın hazırlanması üçün aylar, filmin tamamlanması
üçünsə illər lazım gəlir.Hətta bunların hazırlanması prosesində yaradıcı
heyət üzvlərinin aldığı zədələr, iş zamanı başlarına gələn bədbəxt hadisələr də
az olmur. Belə ki, bəzən məşq prosesində aktyorun silahı olan siması, üzü
zədələnir və bu onun həyatında silinməz izlər buraxır. Biz də bu gün o
aktyorlarla söhbət etdik.
Xalq artisti,
prezident mükafatçısı Nübar Novruzova ötən illəri
xatırlayaraq, bu illər ərzində maraqlı hadisələrlə qarşılaşdığını bildirir:
"Əslində bu kimi hadisələrlə çox rastlaşmışam. Onlardan ən yaddaqalanı "Duel”
filminin çəkiliş prosesi oldu ki, burada dəyərli sənətkarlarla - Tariyel
Vəliyev, Əliabbas Qədirov, Lütfi Məmmdbəyovla çalışırdıq. Çəkiliş prosesi gölün
kənarında baş verirdi. Birdən kamera gölə düşdü, o an halımız dəyişdi. Təsəvvür
edin ki, bir aylıq zəhmətimiz hədər getdi. Hamımız oturduq ocağın kənarında ki,
nə edəcəyik. Şükürlər olsun ki, çəkdiyimiz materialların müəyyən hissəsi
yanmamışdı. Başqa yerdə çəkilişlərə davam etdik”.
Xalq artisti teatrda da başına gözlənilməz
hadisələrin gəldiyini deyir: "Uzun illər bundan öncə İsgəndər Coşqunun "Ana
laylası” tamaşasında Bahar obrazını canlandırırdım. Bu obrazı məndən öncə
Xuraman Hacıyeva, Almaz xanım oynamışdı. Bu mənim sevimli rollarımdan idi. Bu
tamaşa ilə qastrol səfərlərinə gedirdik. Günlərin bir günü bir rayona qastrola
gəlmişdik. Bizə demişdilər ki, paltarları geyinməyə imkan yoxdur, biz də
geyinib hazır gəlmişdik. Musiqi səsləndi, səhnəyə çıxmaq istəyəndə, birdən
ayağım səhnədəki deşiyə girdi. Bilmirdim ayağımı çıxarım, yoxsa obrazımı
oynayım. Musiqini saxladılar, deşikdən ayağımı çıxardılar. Ağrıya-ağrıya
tamaşanı oynamağa davam etdim. Əvvəl bir az axsadım, amma heç kimə bildirmədim.
Ondan sonra arğı şiddətləndi. Bir xatirəm də "Qəzəlxan” filmi ilə bağlıdır.
Öküzlərin üstü ilə gəlirik, öküzlər birdən aşmaq istəyəndə qolum əzildi.
Ağrıdan dayana bilmirdim. Qolumun damarları dartılmışdı və onun ağrısı çox pis idi.
Onda qoluma buz qoydular və mən elə obrazımı canlandırdım”.
Tanınmış aktyor
Elçin İmanov da başına gözlənilməz hadisələrin gəldiyini
bildirir: "Böyük sənətkarlarımızın da başına belə hadisələr gəlib. Misal üçün,
Məlik Dadaşov səhnədə yıxılmışdı, gicgahı stolun küncünə dəymişdi. O hadisədən
1 həftə sonra da dünyasını dəyişdi. Mənim də başıma gözlənilməz hadisələr gəlib
ki, onların ən təsirlisi Mehriban Ələkbərzadənin hazırladığı "Nuri-didə Ceyhun”
tamaşasında tərəf-müqabilim Pərviz Məmmədrzayevlə səhnə oynadığım anda ayağım
sürüşüb, diz qapağımın yerindən çıxmasıdı. 2018-ci ilin oktyabr ayında tamaşanı
təhvil verdik. Ondan sonra təcili yardım gəldi, bir aya yaxın ayağım gipsdə
qaldı. Dekabrın 14-də AzTV sözügedən tamaşanı lentə alırdı. O zaman yenidən
obrazımı oynamaq məcburiyyətində idim. Dekabrın 14-də yenidən oynadım,
baxmayaraq ki, ayağım tam işlək vəziyyətdə deyildi. Bu dəfə də tamaşanı
oynayanda yıxıldım və diz qapağım 4 yerə bölündü. Dekabrın 17-də məni
xəstəxanaya qəbul etmədilər. Növbəti gün əməliyyata getdim. Səhnədə yıxılan
anda tamaşanı axıra qədər oynamışdım. Təsəvvür edin ki, final səhnəsində iki
nəfər aktyor qoluma girib, elə oynamışam. O gündən 2 ilə yaxın zaman keçsə də,
bu gün də ayağımdan əziyyət çəkirəm, tam qatlanmır. İncəsənət qurban tələb edir
- deyirlər və mən o qurbanı vermişəm. Allah heç kimə göstərməsin və bunu heç
kimə arzulamıram. Səhnədə yıxılmaq, belə hadisələrlə üzləşmək dəhşətlidir.
Dünyada ən çətin peşə aktyorluqdur”.
E.İmanov bu günə qədər müalicə olunduğunu bildirir:
"Hələ də masaja və fizioterapiyaya gedirdim, pandemiyaya görə müalicəm də
dayandı. Məndəki cür ayaq sınması nadir hallarda olur. 100-də 5 nəfərdə rast gəlinir, həkimin
dediyinə görə. Təsadüfdən mənim bəxtimə çıxdı və uzun proses oldu. Sümüyün
sınması asan bir şeydir, bir müddətdən sonra birləşir, amma diz qapağı qırılanda
neçə müddət gipsdə qalır. 2 ilə yaxındır bütün damarlar yatır. 2 ilə yaxındır heç bir layihədə, nə də serial
və çəkilişlərdə ola bilmirəm. Yəqin ki, yavaş-yavaş unuduluruq”.
Aktrisa Günel
Məmmədova teatrda məşq prosesində çox zədə aldığını
bildirdi: "Sifət aktyorun silahıdır, bu baxımdan bizim sifətimizdə hər hansı
problem yarananda, kompleksə düşürük. Bir neçə il bundan öncə Nicat Kazımovun
quruluşunda hazırlanan "Rəvayəti şahzadeyi Xəzər” tamaşasının məşqində
gözlənilməz bir hadisə yaşadım. Belə ki, orada taxtadan hazırlanan qılınclarla
məşq edirdik. Tərəf-müqabilimlə döyüş səhnəsində bir-birimizi gözləmədik və mən
yıxıldım. Mənəvi təsiri çox böyük oldu. Hətta ondan sonra gözlərim zəiflədi.
Şükürlər olsun ki, indi hər şey yaxşıdır. Məşq prosesində tamamilə təbii olan
hadisə idi. Həmin ərəfədə güclü qar yağmışdı. Məni 1 saylı Kliniki Tibbi
Mərkəzə apardılar. Hardasa 3 saat Mərkəzin önündə gözlədim. Həkimlərin həmin vaxt
mənə baxması mümkün deyildi, çünki qara görə çox hadisələr baş vermişdi. Açığı,
bu günə qədər orada əməliyyat olunduğum üçün peşmanam. Çünki burnum hələ də
düzəlməyib, rahat nəfəs ala bilmirəm. Ailə üzvlərimdən narahat olmuşdum,
onları qorxutmamaq üçün oraya getmişdim.
Hər hansı tanıdığım həkimin yanına getsəydim, indiki fəsadlar olmazdı. İndi
nəfəs ala bilmirəm və bunun ağrısı da ürəyimə vurur. Nə qədər məşq edib, bunu
tənzimləməyə çalışsam da, o öz mənfi təsirini göstərir”.
G.Məmmədova o günləri unuda bilmir: "Normalda burun
qırığı 21 aya sağalırsa, məndə çox uzun çəkdi. Bir tamaşaya görə də tez gipsdən
çıxartdıq ki, onu oynaya bilim. Tamaşa oynayanda gördüm ki, burnumdan qan
gəlir”.
Aktyor Fikrət
Məmmədov "Şir evdən getdi” filminin çəkiliş prosesində
başına gələn əhvalatı danışdı: "Filmin çəkiliş günlərində havalar çox isti
keçirdi. Sərinləmək üçün dondurma aldım.
Günün istisində sərinləmək üçün yer axtaran zaman mənə çəkiliş üçün
istifadə edilən mikroavtobusa getməyimi məsləhət gördülər. Mini-avtobusun
qəribə görünüşü vardı. Elə avtobusun qapısını açıb içəri girmişdim ki, gördüm,
bu avtobus başqaları kimi deyil. Burda nə oturacaq var idi, nə də dincəlmək
üçün bir yer. İçəri daxil olub, avtobusun qapısını təzəcə bağlayıb pəncərəyə
söykənmişdim ki, gördüm ki, yanımdan bir səs gəlir. Bu səs insan səsi deyildi.
Sən demə, bu avtobus kinoda çəkilən şiri saxlamaq üçün istifadə edilən minik
vasitəsi imiş. Fikir vermədən keçmişəm içəri. İndi şir də yanımda durub
dondurmaya baxır... O an nələr yaşadım, Allah bilir. Bilmədim dondurmamı yeyim,
yoxsa canımı qurtarım. Geri çəkilib qapıdan yapışmağa da ehtiyat edirdim.
Allahdan, şir əhliləşdirilmişdi, yoxsa məni parçalayardı. O zaman gənc idim, 18
yaşım olardı, təcrübəsizliyim hər halımdan hiss olunurdu. Bu günə qədər də o
situasiyanı unuda bilmirəm”.
Xəyalə Rəis