Xuan Rulfo (1918-1986) görkəmli
Meksika yazarıdır.
Kənddə
doğulub, böyüyüb. On beş yaşına dolanda ölkənin paytaxtı Mexikoya gəlib, burada
fotoqrafçılıq və xırda məmurluq edib. Sonralar Hindu Problemlərini Araşdırma
İnstitutunun əməkdaşı olub.
Elə həmin
illərdə ədəbi fəaliyyətə başlayıb. Xuan Rulfonun iki əsas əsəri - "Alovlanan
vadi” (1953) adlı hekayələr toplusu və "Pedro Paramo” (1955) romanı - onun
doğma ştatı Xaliskonun kənd həyatından, hinduların acınacaqlı həyat tərzindən bəhs
edir. Bu iki əsəriylə dünya miqyasında tanınan yazar Latın Amerikasında yeni və
özünəməxsus nəsrin yaranmasında əhəmiyyətli rol oynayıbdır.
***
Mənim atam
nəcib insan idi.
Dünyada hər
şeyin qarışıq və nəhs olduğu vaxtlarda yaşayıb o. Həmin vaxtlar hamı yaşadığı
günü birtəhər yola verməyə çalışdığından sabah üçün hər hansı bir plan qura
bilmirdi. Sabaha ümid haradaydı axı?!
Onda
havalar da pis keçirmiş: elə zülmət imiş ki, nə günəşin işıq saçıb-saçmadığını,
nə də küləyin haradan - quzeydən, yoxsa güneydən - əsdiyini anlamaq olurmuş.
Dünya yaman
günə qalıbmış. Amma atam yaxşı adam olduğundan yaxşı günlərə, nurlu gələcəyə dərin
ümidlər bəsləyirmiş.
Onu sübh
çağı qətlə yetirmişdilər. Ölərkən o, nə öldüyünü anlayıb, nə də bunun səbəblərini.
Onu öldürməklə bir ömür kitabını qapamışdılar. Başqaları üçün isə o, yaşamağına
davam edirdi. Dünya yavaş-yavaş hüzura qovuşmuş, yenilənmişdi. Artıq havadakı
yağış damlalarını sezmək mümkün idi. Yağışı seyr edən adamların içində hətta
yeni bir ümid cücərməyə başlamışdı.
Atam zülmətdə,
qatı və gözdeşən zülmət içində keçinmişdi. Onunla bütün ölülər kimi vidalaşmış
və adi bir adam kimi torpağa tapşırmışdılar. Bizə isə demişdilər:
"Atanız
ölüb. Onun keçindiyi o sübh saatlarında adətən bütün ağrı-acılar səngiyir, körpələr
dünyaya gəlir və ölüm hökmü alanları edam edirlər. Həmin saatda insanlar hələ
ki, yarıoyaq olurlar, anlamsız, amma dözüləcək yuxular görürlər, o yuxular hər
nə qədər qaçılmaz olsalar da, vacibdirlər.
- Atanız
öldü.
Yuxuda
görmüşdüm ki, bir maral balasını qucağımda tutmuşam. Xumarlanan bu xırda heyvan
qanadsız quş kimi zərifdi, yatan birisinin sinəsində döyünən ürək qədər
sıcaqdı.
- Onun ömür
yolu artıq qırıldı.
O sübh
saatları necə bədbin, necə rəngsiz, hətta tam rəngsiz idilərsə, hər şey əlçatmaz
görünürdü mənə.
Hiss
edirdim ki, ağlamalıyam, ürəyimi sıxıb, ondan bircə damla mərhəmət yaşı
çıxartmalıyam. Hönkürməyə çalışırdım. Yarıoyaq könlümü incitməyə, ağlatmağa can
atırdım, onu dərd gürzünə qoyub, çəkiclə döyəcləmək, ağrıtmaq istəyirdim. Bircə
şey keçirdi könlümdən - ağlamaq. Yetər ki, çəkdiyim dərd belə səssiz və lal
olmasın.
- Sənin
körpə maralın öldü. İndi bu qucağındakı isə o heyvanın cəsədidir.
İzninizlə
yuxumu sona qədər görüm, çünki qalan hər şey - yalandır! Çünki yuxuda olduğum
müddətdə heç kəs ölə bilməzdi.
- Sübh saat
üçdür artıq, atanın cəsədini gətirmişik. Onu bu gecə qətlə yetiriblər.
- Kimi
deyirsən axı? Mənim atamı? O, heç vaxt ölə bilməz. Dünyada heç kəs ona qəsd edəmməz.
Əks halda, intiqam hissinin bürüdüyü bu dünya məhvə sürüklənər. İnsanların əlləri
quruyar və həyat onlardan ötrü olan-qalan mənasını da itirər. Atam bizlərə ömür
bəxş eləmişdi və məhz onun sayəsində biz bu işıqlı dünyada mövcuduq. O, əsla ölə
bilməz.
- Onu
öldürüblər.
- Nə vaxt?
Saat neçədə?
Həssaslığımı
tamam itirsəm də, görünür, çevrəmdəki dünya-aləm hər şeyin fərqində idi.
- Bu gecə.
Ayağa qalxıb, ona bax.
- Məni
aldadırsan.
- Dəfn bu
gündür.
- Dəfn-filan
olmayacaq. Çünki mənim atam ölə bilməz. O, bizdən daha çox yaşayacaq. Bizə
baxma, həyatı boyu nə kasıblıq onun yaxasını tanıyıb, nə də məhrumiyyətlər…
- Deməli, sən
durub ona baxmaq da istəmirsən? Onu sevənlər və tanış-bilişlər gələnə qədər
barı dur, atanla vidalaş.
- Atam ölməyib.
Sadəcə sənin məni görən gözün yoxdur. Məni də elə buna görə yuxudan oyadırsan
bu saatda. İmkan ver o şirin yuxumun ardını görüm.
- Yaxşı,
necə bilirsənsə, elə də elə. Amma unutma: günortadan sonra o, dəfn ediləcək.
- İşığı
söndür. İşığı söndür və buradan çıx, get. Əgər atam doğrudan da ölübsə, bəs
onda niyə iri-şirsən? Çıx get! Mənim körpə maralım yuxudadır. Onu səksəndirmə.
Sənin kimliyinə də bələdəm. Gecələr ora-bura vurnuxmaq və şirin yuxulara haram
qatmaq yalnız şeytana xasdır. Atam ölməyib, sən yalan deyirsən. Yalan deyirsən,
vəssalam! Rədd ol başımdan!
Bunun
ardınca mən gözlərimdən qanlı yaşlar axıtdım. Elə ki, azca aralıda anamın
ağlayışını duydum, damarlarımda axan qan adi suya döndü.
Ölümdən sonra
Təzəcə
ölmüşəm. Dünən. Bəlkə də sizin üçün dünən "on il əvvəl” deməkdir. Məndən ötrü
isə o vaxtdan cəmi bir neçə saat ötüb.
Ölüm anlayışı zamana və məkana görə dəyişmir.
Çünki ölüm
- ölümdür, onda heç bir daxili ziddiyyət yoxdur, o, nə "heç nə”, nə də "nə isə”
anlayışına müxalif, zidd ola bilər.
Ölülər aləmində
varlığa və yoxluğa yer yoxdur. Mənimlə bağlı vaxtilə dünyada var olan hər şey əs-lində
varlığımın bir növ transformasiyasıdır. Ətimi-sümüyümü gəmirən məzar qurdları
gözlərimin və ağzımın yerindəki boşluqlarda dolaşıb-dolaşıb, əldən düşüblər,
ölüblər. Buna qədər isə onlar özlərinin sonrakı nəsillərini, yenə də mənim
vücudumla qidalanan qurdları qoyub gediblər. Çürüməm nəticəsində bunlar dönə-dönə,
həm də ta sonsuzluğa qədər törəməklə var olacaqlar. Amma ölüm - bir inkişaf
prosesi deyil və mən torpağın altında, yəni gömüldüyüm əbədi mənzildə qərar
tutmuşam.
Heç nə hiss
eləmirəm. Elə hey nə isə xatırlayıram. Adətən, də bu olumsuz bir yaşantı olur.
Mənə məxsus olan çox az saylı xoş yaşantılar sanki ruhumla birlikdə göylərə
uçublar və sonuncu göz yaşımla birgə dışarı dığırlanıblar.
Sizlərə bir
məsləhət vermək istərdim: ölüm ayağında ikən çalışın ağlayın. Ən azı bircə
damla yaş çı-xsın gözlərinizdən. O bir cüt damla ruhunuzun keçəcəyi yolu
islatmağa yetəcək. Çalışın ki, ruhunuz bədəninizdən rahat ayrılsın, yoxsa siz
bir insanın bəxtinə düşə biləcək ən acı, ən çəkilməz iztirablara məhkum
olarsınız.
Ruhun bədənindən
qopmasına imkan verməyən bir ölüylə mən yenicə tanış olmuşam. Dediyinə görə,
onu ölmədən, yəni elə diri-diri torpağa gömüblər. Odur ki, məzarda ikən canını
tapşırmalı olub, içini görünməmiş nifrət, kin və çarəsizlik dalğaları bürüyüb,
qan çanağına dönən gözləri dəhşətdən və fışqıran qandan tutulub. Nəticədə o,
zülmət məzarda ruhuyla baş-başa qalıb.
Sözünə belə
davam elədi o:
-
Elə sandım ki, cəhənnəmdəyəm. Hələ həyatda ikən bizlərə haqqında söz edilən əbədi
və amansız tonqala girirmiş kimi sarsıntılara qapıldım. Vücudumun hər xırda
hücrəsinin necə alışdığının fərqindəydim. Sümüklərim yanıb, külə dönsələr belə,
əzablarım bitmək bilmirdi. Tamamilə külə döndüyü halda bədənim öz yaşamını
sürdürürdü, sanki mən heç ölməmişdim. İçimdə nə isə bir ağrı var idi və
durmadan artırdı. Çoxdan yoxluğa qarışmış vücud qılıfımın dışına çıxmağa can
atırdı o. Ən nəhayət, mən intizarında olduğum o rahatlığa qovuşdum, taqətsiz
halda aşağılara yuvarlandım. Amma adətən ruh ya cənnətə, ya da cəhənnəmə yollanır.
Bədənin əsiri olan ruh isə atəşdə yanaraq təmizlənir. Gözlərimdən yaş çıxana qədər
bu əzablar davam elədi. Niyə ağladığımı da bilmirdim. Bəlkə ağrıdan? Amma həmin
vaxt ərzində hər hansı ağrı-sızı hiss eləmirdim axı… Bəlkə də mənim can çəkişməm
bu dərəcədə aşkar keçibmiş?! Vacib məqam odur ki, ən sonda rahatlığa qovuşdum.
Mənə bunca iztirab bəxş edən ruhum, axır ki, bədənimi tərk eləyə bildi.
Rahatlıq tapdım.
O adam mənə
bax, bunları danışmışdı.
Bir məsləhətim
də olacaq sizə. Qoy arxanızca ağlaşmasınlar, çünki sonradan bu, ölülərin əleyhinə
çevrilir. Dirilərin nə vecinədir ey?.. Ölülər isə bundan əbədi əziyyət çəkirlər.
Axı, ölüm - əbədidir.
Sesar VALYEXO
İspandilli
poeziyanın keçən yüzildə yetişdirdiyi ən böyük şairlərdən biridir. Peruda
doğulub. 1915-ci ildə Lima Universitetinin filologiya fakültəsini bitirib.
Şaxtaçı, müəllim, kassir vəzifələrində çalışaraq, özünə çörəkpulu qazanıb.
1920-ci ilin avqustunda şairin doğulduğu Santyaqo-de-Çuko şəhərində iqtisadi
sıxıntılarla bağlı əhalinin kütləvi iğtişaşları başlayır. Bir ziyalı kimi
bunlardan kənarda durmayan şair də, yüzlərlə həmyerlisi kimi, həbsə atılır,
ciddi bir nədən göstərilmədən bir il həbsxanada yatır. Başına gətirilən
haqsızlıqlar haqda Valyexonun yazdığı 77 şeiri, o, bir il sonra çapdan çıxan
"Trilse” kitabına daxil edir. Həmin şeirlər onun poeziyasının artıq ənənələrdən,
bədbinlikdən qopduğunu, avanqard tərzə, görünməmiş yeniliklərə, sərbəstliyə
doğru yönəldiyini çox aşkar göstərirdi və bu baxımdan ilk kitabındakı şeirlərdən
köklü şəkildə fərqlənirdi. Həbsdən çıxan şair yazırdı ki, mən indi ilk dəfə və
həmişəkindən daha artıq dərəcədə anlayıram ki, insanın və sənətkarın ümdə vəzifəsi
- azad yaşamaq və azad yazmaqdır.
1922-ci
ildə Fransaya, Parisə gələn şair ilk iki ildə xeyli maddi çətinlik çəkir.
1925-ci ildən isə Peru qəzetlərinin Fransa müxbiri kimi Avropa həyatı ilə bağlı
yazılar yazmağa, mədəni həyata inteqrasiya etməyə başlayır. Üç dəfə SSRİ-də
olur. 1924-29-cu illərdə bir silsilə mənsur şeir yaradır. 1926-32-ci illərdə
özünün estetik baxışlarını açıqlayan və sonralar iki kitabında toplanan esse və
qışa qeydlərini qələmə alır.
1936-cı
ildə İspaniyada faşist diktaturasının qurulması şairin həyatında acı iz
buraxır. 1938-ci ildə, yəni Respublika quruluşu özünün son günlərini yaşayanda
Valyexo da dərin mənəvi böhran keçirir, səhhəti pozulur. İki gün ard-arda
qızdırma, huşsuzluq içində çapalayan və "İspaniya, İspaniya” deyə sayıqlayan
şair qəflətən keçinir. Xəstəliyinin səbəbi isə bilinmir.
O,
öz poeziyasında hindu mifologiyasından gələn səsləşimlərlə modernist tərzi birləşdirib.
Mənşə etibariylə özü hindularla ağların mələzini təmsil etdiyi üçün Valyexo
hindu irqindən olanların yaşadıqları problemlə addımbaşı qarşılaşıb və təsadüfi
deyil ki, Latın Amerikası poeziyasında ilk dəfə hindu insanın problemlərini, tənhalığı,
ölümü, bir insanın gündəlik sıxıntılarını, onun yenilməz ruhunu öz poeziyası
üçün başlıca mövzu seçib.
"Qara
heroldlar” (1919), "Trilse” (1922), şairin vaxtsız ölümündən sonra çap olunmuş
"İnsan şeirləri” (1939) adlı poeziya toplularının, Perunun hindu mənşəli
şaxtaçılarının istismar dolu ağır həyatından bəhs edən və inqilab ruhlu
"Volfram” (1931) romanının, Sovetlər Birliyinə səfər haqda təəssüratlar
kitabının ("Rusiya, 1931-ci il”) və iki esse kitabının ("Məslək sirrlərinə
qarşı”, "Sənət və inqilab”) müəllifidir.
Özünə, özünə inan
Sən
durbinə inan, gözlərinə yox,
Pilləkənə
inan, pillələrə yox,
Qanada
arxalan, qartala deyil
və
bir də özünə, özünə inan.
Sən
badəyə inan, şəraba deyil,
Sən
meyidə inan, canlıya deyil,
Sən
zülümə inan, zalıma deyil
və
bir də özünə, özünə inan.
Sən
çoxluğa inan, təkliyə deyil,
Sən
şalvara inan, ayaqlara yox,
Sən
məcraya inan, sel-suya deyil
və
bir də özünə, özünə inan.
Pəncərəyə
inan, qapıya deyil,
Sən
anana inan, doqquz aya yox,
Sən
taleyə inan, təsadüfə yox
və
bir də özünə, özünə inan.
Aforistik notlar
* Mən bitkiləri çiçəklərinə
görə yox, köklərinə görə sevirəm.
* Ancaq heç bir iş görməyən
adam ölmür. Həyatda nə isə eləmisənsə, deməli, artıq bir yol ölmüsən.
* İnsanın ölümü bəlkə də düşünüldüyü qədər fəci bir şey sayılmaz,
çünki faciə… tamamilə başqa şeydir.
* O, ahıl doğulduğu üçün
uşaq yaşda öldü. Baş-ayaq yaşanmış ömür.
* Mən hətta dırnaqlarımın da
necə uzandığını duyuram.
* Mən sənə 20 frank
borcluyam. Beş frank da ver, qoy sənə on beş frank borclu qalım. Hə, bunda başa
düşülməyəcək nə var axı?
* Harayasa aparan yolun səni
geri gətirməyi də var.
* Pikassonun estetikasını
şeirə gətirmək - bax, buna mən deyərəm yeni poetika. Yəni ancaq sözün poetik mənada
gözəlliyinə nail olmaq - heç bir sübuta ehtiyac duymayan, səbəbsiz, qabaqcadan
düşünülməmiş gözəlliyinə. Pikasso da portretlərini beləcə, xətlərin və rənglərin
harmoniyasına əsir düşərək yaradır, burun yerinə gah qutu, gah nərdivan, gah stəkan,
gah da portağal çəkir.
* Qəribədir, mənə elə gəldi
ki, ötüb keçən o adam mənəm. Lap bir almanın iki üzü qədər mənə oxşadı. Hətta
ona tərəf dönəndə bir daha inandım ki, öz-özümlə toqquşmuşam.
* Mənim eynəyim yatıb. Lap saat
kimi.
* Bethovenin musiqisini dinləyən
qadınla kişi musiqinin dərinliyindən təsirlənərək ağlayırlar. Onlara demək istəyirsən
ki, bu dərinlik - məhz sizin özünüzə məxsusdur.
* Bütün adamlar öz dərd-sərinin
əlindən baş götürüb qaçır. Bax, odur, biri pilləkənlə düşür, digəri qatara tələsir,
başqa birisi küçəni keçir. Məqsəd isə birdir: hər kəs sadəcə özündən qaçmağa
çalışır.
* Teatrda estetikanın təzə
növü: pyesdə müəlliflə, onun qohumları ilə yanaşı iştirak edən surətlər müəllifin
gündəlik həyatına, işlərinə və yaşantılarına əngəl törədirlər. Bircə şeyi
anlamaq olmur ki, bunlardan hansı səhnədəki surətlərə aiddir, hansı isə canlı
insanlara.
* Məhəbbət - dalğa kimidir,
o mənada ki, sevdiyim adamı mən yeri gələndə ata da bilərəm. Qoy sevdiyim adam
mənim bu hüququmu da tanımaq zorunda qaldığını anlasın.
* Pyesin qəhrəmanı kordur,
amma o gözəgörünməz ilahilikdən söz açanda onun gözlərinin var olduğuna
inanırsan.
* Günlərin bir günü özünü
itirən və vaxtilə oynadığı surətlərdən birinə çevrilən aktyor.
* Ağır-ağır irəliləyən yük
arabasının cırıltısı zəhlətökən və ətürpəşdiricidir. Yükü yüngülləşincə isə
onun çıxardığı səs də oynaq bir melodiyaya çevrilir.
* Gündüz gecəni qoynunda,
içində gizlədir. Gecə isə gündüzü dışarıdan qucaqlayır.
* Rəqs təkrarlandıqca yeknəsəqləşir,
şablona çevrilir. Əslində isə o, improvizasiyalardan ibarət olmalıdır, yəni hər
ifa ilə yenidən doğulmalı və yenidən ölməlidir. Zənci rəqsləri məhz belədir.
* Həkimlər sübut edir ki,
qaşqabağını tökmək üçün insan altmış dörd, gülümsəmək üçün isə vur-tut on üç əzələsini
gərməlidir. Deməli, həqiqətən də sevinc kədərə nisbətən adamdan daha az əziyyət
tələb edirmiş.
* Andre Breton danışır ki,
bir səhər Filipp Supo Parisi dolaşmaq adıyla evdən çıxır və qarşısına çıxan hər
qapını döyüb soruşur:
- Bağışlayın, Filipp Supo
burada yaşayır?
Bir neçə küçəni bu cür
ayaqdan salandan sonra tanımadığı bir evin qapısı arxasından o, belə bir cavab
alır:
- Bəli, Filipp Supo cənabları
burada yaşayır.
* Xorda nə qədər səs
olursa-olsun, adətən bir cüt səs eşidilir.
* Əslində səma yerə nə
yaxındır, nə də uzaq. Ölüm də həyata nə yaxındır, nə də uzaq. Biz daim axıb təzələnən
Heraklit çayının sahilindəyik (eramızdan əvvəl 520-460-cı illərdə yaşadığı təxmin
edilən qədim yunan filosofu Efesli Heraklitin "Hər şey axır, hər şey dəyişir.
Bir çaya (suya) iki dəfə girmək imkansızdır” sözlərinə burada eyham vardır -
A.Y.).
* Çestertonun hekayələrinin
birində xəfiyyə, qatilin harada gizləndiyini nədənsə şübhəli görünən binanın
memarlıq üslubunun onda buraxdığı müəmmalı təəssürata əsasən təyin edir.