Ölümə qalib gələn sevgi
Xəyal məni çox-çox uzaqlara, həkimlərin andiçmə mərasiminə apardı. O günlərin xatirəsi ürəyimin ən dərin
guşəsində yaşayır... Hər şey elə o
gündən başladı. 1997-ci ilin gözəl
yay günlərindən biri idi. İmtahanları yenicə bitirmişdik. Auditoriyanın,
sinfin havası hələ başımızdaydı. Gəncliyimizin qayğısız, coşqun günlərini
yaşayırdıq. Allahım, nə bəxtəvərdik...
Opera və Balet teatrında andiçmə mərasimimiz keçirilirdi. Bilmirəm nədəndi, yolunu
səbirsizliklə gözlədiyim, saatlarla hazırlaşdığım bu təmtəraqlı mərasimə
gecikdim. Minbir həvəslə məhz bu gün üçün seçdiyim gözəl libasımı geyinmişdim,
ürəyim çırpına-çırpına
bu möhtəşəm, daşına-divarına
kübarlıq hopmuş binaya daxil oldum.
Elə
qapını açmağımla tələbələrin ”and içirik”
xorunu eşitməyim bir oldu. Tez ətrafıma baxıb, çəkinmədən həmin kəlmələri təkrarladım. Həm də belə bir taleyüklü tədbirə gecikdiyim
üçün çox utandım. Amma nə fayda, olan olmuşdu. İkinci mərtəbəyə qalxıb, qrup
yoldaşlarımı axtarmağa başladım. Qaranlıq olsa da, bir təhər onları tapıb
yanlarında əyləşdim.
- A y qız,
haradasan, andiçməyə niyə gecikdin? - rəfiqəm Gülarə təəccüblə soruşdu.- Heç bilmirəm necə oldu? - deyib kövrəldim, məni ağlamaq tutdu.
Halımın dəyişdiyini görən
rəfiqəm məni sakitləşdirməyə çalışdı, gülümsəyərək:
- Yaxşı, sakit ol, kefini pozma, indi əla konsert
olacaq, - deyib susdu. Konsert eynimi açmadı, axıra kimi özümə gələ bilmədim. Pərt olmuşdum. Bir neçə dəfə ürəyimdə yaxşı həkim olacağıma and içdim...
Mən təyinatımı
poliklinikaya aldım. Hər gün neçə xəstə
ümidlə, təlaşla qapımı açırdı. Gənc
olduğumu görüb, bəzən tibb bacısına həkim deyənlər də olurdu, mənim həkim olduğumu bilib ağız
büzənlər də. Amma müalicənin xeyirini
gördükdən sonra sevinib təşəkkür edənlər də getdikcı çoxalırdı. Peşəmi çox sevirdim, o da mənə uğur
gətirirdi. Pasiyentlərimin sayı çoxalır,
insanların mənə inamı artırdı. Ən şirin
nemətlərini – sağlamlıqlarını mənə etibar edirdilər. Hər bir uğuruma görə isə mən atama borclu idim. Bu peşəni
o mənə sevdirmişdi.
Jurnalist olmaq istəyimi bilə-bilə
mənim həkim olmağımı istəmişdi. ”Həkim olub, yaza bilərsən, amma
yaza-yaza həkim ola bilməzsən. Bundan gözəl peşə ola bilməz. Hamının həkimə
ehtiyacı olur, sən insanlara kömək edəcəksən, onları həyata qaytaracaqdan”,
deyirdi. Mən də sırğa edib asmışdım
bu kəlmələri qulağımdan. Atam nə qədər
haqlıymış...
Deyirlər, insanını ağlına
gəlməyən başına gələr. Yatsam yuxuma girməzdi ki, bir gün koronavirus
pandemiyası dünyanı ağzına alacaq və mən
könüllü həkim kimi ön cəbhədə
virusla mübarizəyə atılacağam. İşlədiyim poliklinikaya TƏBİB tərəfindən təcili sərəncam gəldi. Hərarəti olan xəstələr üçün filtr otağı yaradılmalı, onlar buradan
keçməliydilər. Gərgin və yorucu iş dövrü başladı. Hər gün işdən sonra əraziyə
gedib, hərarəti olan insanları poliklinikaya dəvət edirdik. Hərarəti yüksək olan pasiyentləri müayinə edib rentgendən
keçirdirdik. Burun və boğazından yaxma götürüb, təcili yardım vasitəsilə Taun
mərkəzinə göndəriridik.
Geyindiyimiz hava keçirməyən kamuflyaj
forma bizi darıxdırsa da, şikayət etmirdik. Düzü, şikayət etməyə nə
vaxtımız, nə də halımız var idi. Ən başlıcası, həkimliyi özümüz seçmişdik, bu
peşənin riskli olduğunu da bilirdik və biz and içmişdik. Düşünməyə, mühakimə
yürütməyə vaxt yoxdu. Bizi xəstələr gözləyirdi. Biz onlara lazım idik.
Səhər tezdən filtr
otağına gənc bir ailə gəldi: İlham və
Zülfiyyə. Onlar mənim ən yaxşı pasiyentlərimdənidi. Mütəmadi poliklinikaya
gələr, yoxlamadan keçərdilər. Amma bu dəfə vəziyyət başqa idi. Hər
ikisinin yüksək hərarəti düşmür,
öskürür, halsızlıqdan şikayət edirdilər.
Mən onların burun və boğazından yaxma
götürüb, təcili olaraq Taun mərkəzinə
göndərdim. Müalicə yazıb evə yola salsam
da, ürəyimdə bir həyəcan, qorxu var idi. Bizə yalnız gözləmək qalırdı. Nəhayət,
qorxduğum başıma gəldi. Cavab pozitiv idi. Xəstələrdə Covid-19 çıxmışdı. Daha
təəssüflənmək, ağlamaq, zarımaq vaxtı deyildi. Təcili surətdə onları xəstəxanaya yerləşdirmək lazım idi. Təcili yardım vasitəsilə xəstələri
ATU-nun Cərrahiyyə Klinikasına yerləşdirdik.
Hər gün xəstələrimin vəziyyəti ilə maraqlanırdım, təəssüf ki, onların vəziyyəti günü-gündən
ağırlaşırdı. Beləcə günlər keçir, mən
filtr otağında işləyir, yeni xəstələri aşkar edib
xəstəxanaya göndəriridim. Lakin xəstəxanalar xəstələrlə
dolur, həkim çatışmazlığı
səhiyyəmizi narahat edirdi. İnsanlar
qorxu, həyəcan içində idi. Bayıra çıxmaq olmazdı. Karantin təyin olunmuşdu. TƏBİB
bütün tibb ocaqlarına çağırış
edərək, həkimləri ayağa qaldırdı.
Vəziyyət çox ciddi idi. İnsanlara yardım etmək lazımdı. Heç bir şey
fikirləşmədən ön cəbhəyə getmək qərarına gəldim. İnsanların orada bizə daha çox ehtiyacı
vardı. TƏBİB-in sərəncamı ilə mən ATU-nun
Cərrahiyyə Klinikasına
göndərildim. Əynimə kamuflyaj formanı geyinib, lift ilə təmiz zonadan kirli zonaya - on birinci mərtəbəyə qalxdım. Neytral zonanı
keçdikdən sonra palatalara daxil oldum.
Burada gördüklərim məni qorxutsa da, özümü ələ aldım. Palatalar xəstə ilə dolu idi.
İnsanlar hərarət içində
ağır vəziyyətdə yatır, oksigen
cihazı ilə nəfəs alırdılar. Mən heç nədən çəkinmədən və vaxtı itirmədən müalicə işlərinə
başladım. Sonuncu daxil olduğum palatada qarşıma köhnə
xəstələrim - İlham və Zülfiyyə çıxdı.
Aman Allah, onlar hər ikisi hərarət
içində yanır, oksigenlə nəfəs alırdı.
Təyinatlarına baxıb təxirəsalınmaz tədbirlər görməyə başladım. İlk tibbi yardım
göstərib hərarətlərini aşağı saldım. Axşama kimi palataya girib-çıxdım.
Gecəni yatmadım. Müalicələrinə nəzarət etdim. Beləcə günlər
ötdükcə Zülfiyyənin vəziyyəti stabilləşməyə başladı. Artıq yemək də yeyirdi.
Amma İlhamın vəziyyəti düzəlmirdi ki,
düzəlmirdi. Oksigen cihazı
olmadan nəfəs ala bilmirdi. Onda ağ ciyərin hər iki payında
pnevmoniya aşkar olmunşdu. Sağalma çox ağır gedirdi.
Bir tərəfdən yorğunluq,
bir tərəfdən yuxusuz gecələr məni əldən salırdı. Mənim kimi burada
nə qədər həkim çalışırdı... Biz bir komanda kimi çalışırdıq. Çalışdığım
11-ci mərtəbədən gecənin qaranlığında
şəhər al-əlvan gecə lampalarında möhtəşəm görünürdü. Alov qülləsində "Biz birlikdə güclüyük, Azərbaycan həkimlərinə eşq olsun” şüarları biz
həkimləri sabaha ruhlandırırdı.
Zülfiyyə sağalıb evə
yazıldı. Lakin o, İlhamsız bir addım belə atmayacağını bildirdi. Bu mənzərə
məni çox kövrəltdi. Hər dəfə onu İlhamın
başı üstündə görəndə ürəyim paramparça olurdu. Əsl sevgi bu idi. İyirmi ildi
bir ailə idilər. Bir-birindən inciməmiş, bir-birini incitməmişdilər.
İlhamın müalicəsi ilə
sonadək məşğul oldum, Zülfiyyə isə
gecə-gündüz qayğısına qaldı.
Onlar mənim qəhrəmanlarım idi. Nəhayət,
İlham sevginin sayəsində
xəstəliyə qalib gəldi, sağaldı və mən qəhrəmanlarımı birlikdə evlərinə yola saldım. Ayrılarkən hər
ikisinin gözlərində yaş gördüm. Mən də
kövrəldim. Onlara "yaxşı yol " dedim.
Bir hekayəm də beləcə yarandı. Mənim
isə düşmənlə koronavirusla savaşım davam edir.
Koronovirusla mübarizəm davam edir. Hələ
məni nə qədər xəstə gözləyir. Qarşıda
hələ nə qədər yuxusuz gecələr var. Xəstələrim sağalıb evlərinə gedənə
qədər buradayam...
Məlahət Hümmətqızı