İnsanlıq ölməyib... - Örnək
Universitetin ideal
vaxtının 1-2-ci kurslar olduğunu düşünür. Deyir ki, bu illərdə özünü sübut edə
bildinsə, sonrakı həyatında da öz yolunu rahatlıqla tapırsan. Ona görə, bu həyatda
ən böyük qazanc mənəvi zənginlikdir. Çünki mənəviyyatı zəngin adam hər vaxt çörək
tapacaq. Əsas odur ki, bir işi görəndə, ürəkdən görəsən və başqalarının nə
dediyini düşünməyəsən. Düşündünsə, yerində sayacaqsan.
Müsahibimiz xeyriyyəçi gənc
Elxan Hacıyevdir. Elxan 1999-cu ildə Bakıda anadan olub. İlk təhsilini
Qaraçuxur qəsəbəsində, Cavanşir Rəhimov adına 146 nömrəli orta məktəbdə alıb. Orta
məktəbi bitirdikdən sonra Bakı Slavyan Universitetinin tərcümə fakültəsinə qəbul
olunub. Hazırda 3-cü kursda təhsil alır. Universitetin ictimai-siyasi həyatında
fəallığı ilə seçilir.
20
qəpik, 1 manat, 50 qəpik...
Elxan deyir ki, məktəb
illərində aktiv fəaliyyət göstərən şagird olmayıb. Universitet onu ictimai fəaliyyətə
sövq edib. Xüsusilə də xeyriyyə tədbirlərində iştirakı ilə həmyaşıdlarından
seçilib: "Xeyriyyə işlərinə əvvəlcə iştirakçı kimi qoşulurdum. Sonra özümə sual
verdim ki, niyə bunu başqaları edir, mən bacarmıram. Birinci kursda iştirakçısı
olduğum tədbirləri ikinci kursdan artıq özüm təşkil etməyə başladım. İlk
aksiyamı öz fakültəmizdə həyata keçirdim. Ehtiyacı olan ailələrə, uşaqlara ərzaq
yardımı etmək üçün pul yığırdım. Kafedra müdirləri ilə danışdım, maddi-mənəvi
yardımlarını göstərdilər. Bu xeyriyyə aksiyam çox gözəl nəticələndi. İstər ərzaq,
istərsə də geyim yardımı etdik. Öz dekanımız, kafedra müdirlərimiz, müəllimlərimiz
o qədər kömək etdilər ki... Hətta başqa fakültənin tələbələri də aksiyamıza dəstək
verdilər. Kimin nəyə gücü çatırdısa, yardımını əsirgəmirdi. Kimi 20 qəpik, kimi
1 manat, kimi 10 manat, kimi 50 qəpiklə faydalı olmağa çalışırdı. Ərzaq və dərs
ləvazimatları almağa gedərkən, mağazalarda da aksiyamız haqqında məlumat
verirdim. Hətta satıcılar, həmin mağazaya təsadüfən alış-veriş üçün gələnlər
belə, öz yardımlarını edirdilər”.
"Balaca
dostlarımıza az da olsa, sevgi göstərək”
Elxan deyir ki, birinci
kursda həyata keçirdiyi bu aksiyadan sonra, imkanı çatdıqca, ehtiyacı olanlara
kömək edəcəyinə söz verib: "İlk dəfə uşaq evinə iştirakçı qismində birinci
kursda getmişdim. Oradakı uşaqların simasındakı kədər hissi, gözlərinin daim
qapıda olmaları, yol gözləmələri mənə çox təsir etdi. Elə uşaqlar var idi ki,
valideynləri onları körpəykən deyil, uşağın anladığı yaşda, gözlərinin içinə
baxa-baxa atıb. Bəziləri hər iki valideynlərini qəza nəticəsində itiriblər. O qədər
qayğıya möhtacdırlar ki... Bir anlıq fikirləşdim ki, bu hamının başına gələ bilərdi.
Heç kim həyatdan sığortalanmayıb”.
Müsahibimizin sözlərinə
görə, fərqli universitetlərin tələbələri də tez-tez uşaq evlərini ziyarət edirlər:
"Hər dəfə gedəndə, uşaqlarla oyunlar oynayır, ünsiyyətdə oluruq. Oradakı
uşaqların əksəriyyəti eqoist, əsəbi olurlar. Elə uşaqlar var ki, ata-ana məfhumunun
nə demək olduğunu bilmirlər. Düzdür, bəzilərinin ata-anası yanına gəlir, amma bu
çox az olur. Birinin valideyni gələndə o birininki gəlmirsə, o uşağa pis təsir
edir. Onun psixologiyasında, həyat tərzində böyük iz qoyur. Mən də istədim ki,
balaca dostlarımıza az da olsa, sevgi göstərək. Hər dəfə biz gedəndə, çox
sevinirlər. Yolumuzu gözləyirlər. Sadəcə onlarla vaxt keçirməyə, oyun oynamağa
getməklə belə, o uşaqlara sevgi, sevinc bəxş edirik. Biz orada uşaqlarla müxtəlif
söhbətlər edir, onlara az da olsa, bəzi məlumatları veririk. Hətta bildiyimiz
dillər, ölkələr haqqında danışırıq. Universitet həyatının necə yaxşı olduğundan,
universitetdə qarşına çıxa biləcək fürsətlərdən, oxumağın bizə verdiyi
imkanlardan söhbət açırıq. Azərbaycanda xeyriyyəçi insanlar o qədər çoxdur
ki... Hər dəfə gedəndə, fərqli insanlar, fərqli universitetlərin tələbələri ilə
rastlaşırıq”.
İnsan
bir dəfə uşaq evinə baş çəksə...
Elxan deyir ki, hər bir
insan bir dəfə uşaq evinə baş çəksə, artıq bu hal onda məcburiyyətə çevriləcək.
Ayaqları daim o uşaqların yanına gedəcək, çünki bunu özünə borc biləcək: "Bir dəfə
müəllimlərimizdən birini özümüzlə aparmışdıq. O da bizimlə birlikdə uşaqların dərsləri,
geyimləri ilə maraqlanırdı. Müxtəlif maddi-mənəvi yardımlar etdi. O müəllim həmin
gün bir dəfə getməsinə baxmayaraq, o gündən sonra tez-tez o uşaqlara baş çəkir.
Baxmayaraq ki ora yol çox uzaqdır. O uşaqların gözündəki kədər hissini müəyyən
bir vaxt ərzində olsa da silə bilmək hamımızın borcudur. Üçüncü kursda
oxuyuram, 7-8 dəfə uşaq evinə səfər təşkil etmişik. Biz uşaq evinə getmək istəyəndə,
universitetdən o qədər tələbə bizə qoşulmaq istəyir ki. Hətta biz məcbur olub,
avtobus tuturuq. Amma oradakı yer məhdudiyyəti, tələbələrin sayının çoxluğu
hamını aparmağa imkan vermir. Hər dəfə gedəndə, yeni tələbələr aparırıq. Hələ də
insanların qəlbində yaxşılıq, yardım etmək hissi yaşayır. İnsanlıq ölməyib.
Çalışacam ki, gələn ildə də, magistratura dövründə də belə aksiyaları həyata
keçirim. Bununla bağlı müxtəlif fikirlərim var. Böyük miqyaslı etməyi düşünürəm.
Başqa universitetlər və bütün insanların bizə qoşulması üçün əlimdən gələni edəcəyəm”.
Elxan deyir ki, aksiyaya
çox tələbə qoşulsa da, büdcələri ürəkaçan olmur: "Biz nə qədər çox yardım etmək
istəsək də, tələbə büdcəsi yetərli olmur. Yığdığımız pullarla ucuz yerlər
axtarıb, alış-verişi oradan edirik. İmkanı yaxşı olan tələbələr var ki, öz
valideynlərinin maşını ilə bizi uşaq evinə aparmağa çalışırlar. Lazımi isti
münasibəti hər kəsdən görürük”.
-
Elxan bəy, yaxşılıq etmək, vaxtının əhəmiyyətli hissəsini xeyriyyə tədbirlərinə
sərf etmək sizə nə verir?
- Mənəviyyatım zənginləşir.
Ən əsası isə, o uşaqların dualarını qazanırıq. Hər insan öz dövlətinə, vətəndaşlarına
xeyirli bir iş görməlidir ki, dünyadan köçəndə deyə bilsin ki, mən bu həyatda nəsə
etmişəm, elə-belə yaşamamışam. Az da olsa, kiməsə faydamız dəyirsə, deməli, həyatı
boşuna yaşamamışıq. İnsanların səni gözəl xatırlaması, ətrafa gözəllik
qatmaq sənin də mənəviyyatını zənginləşdirir.
-
Pulun xeyriyyə məqsədilə yığılmasına insanları inandırmaq o qədər də asan
deyil. Bu prosesi necə həyata keçirirsiniz?
- Universitetdə fakültənin
elmi iclaslarında iştirak edirəm. Orada dekan, kafedra müdirləri, sayılıb-seçilən
müəllimlər və bir-iki fakültədə söz sahibi olan tələbələr iştirak edir. Əvvəlcə
həmin iclasda fikrimi bildirirəm. Təbii ki, pul yığılması üçün onun icazəsi
alınır. Özünüz də bilirsiniz ki, harada pul söhbəti varsa, orada müxtəlif
danışıqlar da olur. Bir-bir qruplara daxil olub, uşaqlarla 10-15 dəqiqəlik
danışıqlar aparıram. Kafedralardan, dekanatlığımızdan müəyyən məbləğ, geyim ləvazimatları,
müxtəlif oyuncaqlar yığılır. Demək olar ki, məbləğin yarısı da tələbələrdən
toplanır. Tələbələr yaxşılıq etmək üçün əllərindən gələni edirlər. 15-20 nəfərlik
qrup şəklində uşaq evinə gedirik. Oradakı otaqlar kiçik olduğuna görə, çox
uşağın getməsinə icazə verilmir. Getmək istəyib imkanı olmayan tələbələrin qrup
rəhbərləri ilə danışıram. Onları da uşaq evinə aparırıq. Ola bilər ki, imkanı
yoxdur, amma uşaqları görmək, onlarla ünsiyyətdə olmaq istəyir. Elə tələbələr də
var ki, ən çox yardımı edirlər, amma uşaqlarla üz-üzə gəlməyə "ürəklər”i
yoxdur. İmkan olanda avtobus tutur, olmayanda, hərə öz hesabına avtobuslarla
gedirik. Uşaq evinə getmək bizə mənəvi istirahət kimi təsir edir. Oradakı
uşaqlarla müxtəlif oyunların, söhbətlərin olması, qayıdanda öz tələbələrimizlə
müxtəlif yerlərə getmək, sonradan bu haqda iclas keçirmək, uşaqların fikirlərini
öyrənmək zövqlüdür. Hətta elə tələbələr
var ki, öz dost-tanışı, qohumları ilə yığışıb gedirlər. Xeyriyyə tədbirləri nə
qədər çox olsa, o qədər yaxşıdır.
-
Uşaq evində unutmadığınız hansısa hadisəni bizimlə bölüşün.
- İkinci kursun sonları
idi. Yenə uşaqları görməyə getmişdik. Orada 7-8 yaşlarında balaca dostumuz var idi. Qolundan
bir qolbaq çıxarıb mənə verdi. Dedi ki, bunu məndən yadigar saxla, gələndə də mənə
qolbaq alıb gətirərsən (Hələ də o qolbaq məndədir, baxanda o uşağı, o yeri
xatırlayıram. Çox güman ki, bundan sonra da elə olacaq). Getdik, uşağın istəyini
unutmamışdım. Ona yaxşı bir qolbaq aldım. Üstündə onun adını və öz adımın baş hərfini
yazdırmışdım. Təbii ki, məni görəndə tanıdı və üstümə qaçdı. Gözlərindən hiss
edirdim ki, mənim gətirdiyim hədiyyəni gözləyir. Hədiyyəni qoluna taxanda, o
uşaqdakı sevinc, xoşbəxtlik insanda elə bir əvəzolunmaz hisslər yaradırdı ki...
Onu heç nəyə dəyişmək olmaz. Təbii ki, başqa uşaqlara da hədiyyə almışdıq. Sadəcə
bu xüsusi idi.
-
Hələ 3-cu kursda təhsil alırsınız. Gələcək planlarınız nədir?
- Universiteti fəxri məzun adı ilə bitirib,
magistraturaya qəbul olunmaq istəyirəm. Öz ixtisasımı inkişaf etdirmək,
araşdırmaq və elmi dərəcə almaq məqsədimdir. Ən əsası isə, xeyriyyə
aksiyalarımı böyüdəcəm.
Belə bir məlumat oxumuşdum: Deyilirdi ki, bir vərəqə ən
böyük 5 arzunu yaz. Sonra da baxmaq lazımdır ki, o arzuların hansıları maddi
yardımla, neçəsi mənəvi yardımla həyata keçə bilər. Əgər maddi yardım üstünlük
təşkil edirsə, demək sənin arzularına gedən yolda maddiyyat var. Əgər mənəvi olanlar
üstünlük təşkil edirsə, deməli arzularına mənəvi dəstək lazımdır. Mənə
arzularıma gedən yolda ən çox mənəvi dəstək lazımdır. Çünki insan bir yola
addım atdıqda, onu dəstəkləyənlərdən çox mənfi fikirlər söyləyənlər olur. Mən məni
dəstəkləyənlərin çox olmasını istəyirəm.
Aygün ƏZİZ